Weet jij nog wat je wilde worden toen je 12 was? Toen je 22 was? Ik wilde op mijn 12e een beroemde actrice worden á la Joan Collins. Op mijn 22e Zakenvrouw van het Jaar. Ik ben noch het één, noch het ander geworden. Gelukkig maar.
Ik ben, volslagen onverwachts, een thrillerschrijfster geworden. Naast alle andere dingen die ik doe, heeft het schrijven van De Sleuteldrager-serie een hele bijzondere wending gegeven aan mijn leven. Ik sta in de krant, in boekhandels en op beurzen en als ik niet aan het signeren ben, spelen er in mijn hoofd allerlei scènes voor alweer een nieuw boek.
Mijn tweede boek in de serie, Sleutel tot Wraak, is een paar weken geleden verschenen. Het wachten op de eerste recensies en reacties voelt alsof ik een voorstelling heb gegeven in het theater en de bezoekers naar huis zijn gegaan zonder mij te laten weten wat ze ervan vonden. Ook dat, die spannende afwachting van wat een ander ervan vindt, is nieuw.
Ik kijk soms achterom naar het pad wat ik gelopen heb. Zie in de verte het pad wat ik had kúnnen bewandelen en niet gekozen heb. Kennen jullie dat prachtige gedicht van Robert Frost, The Road Not Taken? Ik ben een thrillerschrijfster geworden. Wie had dat nou gedacht?
The Road Not Taken
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
4 reacties
Niet alleen leuk dat het zo onverwacht is en nieuw, maar ook dat je de moed had om dat pad te volgen en te kijken waar het je bracht. Een heel mooie plek, blijkt nu.
Ja, het kost moed om (weer) een ander pad in te slaan. Om te kijken of je via die weg iets kan bereiken wat je mist of wat je nodig hebt. Met alle risico’s, valkuilen en teleurstellingen die het ook kan brengen. En dan is opeens dat mooie uitzicht daar en sta je op die mooie plek. Dank voor je prachtige woorden, Marcel. En de rest 😍
Toen je 12 was (of nou ja, laten we zeggen 14 of 15 misschien) hadden we nog de grap dat áls je beroemd zou worden, je dat moeilijk onder de artiestennaam “Jolanda de Vries” zou kunnen doen. Nu het alias “Charlotte de Winter” langzamerhand gemeengoed dreigt te gaan worden, ben ik toch wel blij dat je niet voor “de Freeze” hebt gekozen.
You and me both!