Ik heb het al een paar keer gehad over mijn tweede boek, dat ik dat aan het schrijven was. Het vervolg op De Sleuteldrager, waarin het verhaal letterlijk verder gaat waar het gestopt is. Wat de meesten van jullie niet zullen weten, is dat het hartstikke onzeker was of dat boek er wel zou komen. Uitgegeven worden, bedoel ik. Een uitgever moet wel iets zien in een vervolg.

Dus vorige week heb ik mijn uitgever gevraagd wat voor haar criteria zijn om die beslissing te nemen. Hoeveel exemplaren moeten er bijvoorbeeld van boek 1 verkocht worden? Laat ze zich beïnvloeden door hoe de samenwerking is verlopen of hoe actief ik ben in de promotie van het eerste boek? Spelen recensies en reviews mee? Dat als een boek niet goed wordt ontvangen, een vervolg niet voor de hand ligt? Ik wachtte in spanning haar reactie af.

Binnen 10 minuten hangt ze aan de telefoon. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is – en geloof me, dat is het niet! – zegt ze dat ze net bezig is met de planning van volgend jaar en dat mijn tweede boek wel in mei zou passen. Volgens mij viel ik even stil, volledig flabbergasted. “Hoezo, het past wel in mei? Je hebt het manuscript niet eens gelezen! Het is nog niet eens af! En boek 1 is net uit!” Je kunt aan het aantal uitroeptekens wel zien hoe verbijsterd ik ben.
Ze lacht geamuseerd. “Blijft het bij twee boeken of komen er nog meer?”
Ik begin bijna te stotteren. “Drie. In ieder geval drie met Finlay. Boek 3 zit al in mijn hoofd.”
“Dan plan ik die meteen voor het jaar daarop, ook weer in mei.”

De euforie blijft, de stress die volgt is onverwachts. Die stress heeft te maken met de inhoud van boek 2. Met mijn onzekerheid over het plot, de wendingen, de spanningsboog. Het is een complexer verhaal dan in het eerste boek en er spelen meer personen in mee. En wat ik zo leuk vond in boek 1, die tijdsprongen, maken boek 2 bijna onleesbaar. Mijn proeflezers zijn gematigd enthousiast (of niet).

Ze vinden het allemaal leuk om te lezen hoe het verder gaat met Finlay en Robyn. Rillen van afschuw bij de acties van Damier en een aantal rilt van plezier bij de introductie van Eann, een goede vriend van Finlay. Dat is een opluchting.

Ik wilde het met boek 2 anders doen, iets anders uitproberen. Minder organisch schrijven (maar kijken wat eruit komt) en meer plotten (eerst alles uitdenken en dan pas gaan schrijven). Ik heb mijzelf in een ingewikkelde en te veel uitgedachte kronkel geschreven waar ik niet leek uit te komen.

En voordat mijn uitgever dit leest en denkt “Wat heb ik gedaan?” Het komt goed. Want ik ben teruggegaan naar wat voor mij werkt: organisch schrijven.

Ik blijf dus lekker bloggen over het schrijven en herschrijven. Over wat er nu anders gaat nu ik iets meer ervaring heb. Maar ook over praktische dingen als het bouwen aan een spanningsboog of beschrijven van emoties na een gevecht of aanranding. Of over opnieuw beginnen als het verhaal al geschreven is. Niet meer wekelijks, dat had ik al gezegd, maar als ik iets met jullie wil delen.

Dus voor al mijn lezers, volgers en (ja, ik heb ze echt) fans: Het vervolg op De Sleuteldrager komt eraan!

Volgende week: Waar is de Sleuteldrager?