Ik moest even bijkomen van de vorige blog hoor. Ik heb een uitgever gevonden voor De Sleuteldrager! De afgelopen week was gevuld met talloze rondedansjes, gejuich, denkbeeldige slingers en slapeloze nachten. Jullie reacties en steunbetuigingen hebben bijgedragen aan het gevoel van euforie. Waanzinnig, het is gelukt, uitgeverij Zilverspoor/Zilverbron wil mijn boek uitgeven.

De vragen “Wanneer komt je boek uit?” of “Waar kan ik het kopen?” schieten door mijn mailbox en app. Jammer dat ik jullie enthousiasme moet temperen, maar dat gaat nog even duren. Gemiddeld kan het namelijk zes tot negen maanden duren voordat een boek verschijnt. Het kan veel korter –als je J.K. Rowling heet en een nieuw boek hebt geschreven– maar ook veel langer. Dat heeft met planning te maken.

Een uitgever maakt jaarlijks een planning, rekening houdend met gewenste herdrukken, nieuwe boeken van hun succesvolle schrijvers en die van debutanten. Daarbij wordt ook rekening gehouden met de inkooprondes van boekhandels en hun eigen marketingactiviteiten (bijv. beurzen en festivals). Een kleinere uitgever als Zilverspoor/Zilverbron geeft jaarlijks ca. 20 nieuwe boeken uit en daar zit een behoorlijke planning achter.

Even een zijstap: hoe zit dat met die dubbele naam Zilverspoor/Zilverbron? Hun bekende auteurs, die al naam hebben gemaakt, vallen onder Zilverspoor. Het nieuwe talent onder Zilverbron. Nieuw talent vraagt soms wat meer redactiewerk en begeleiding. Hoe werkt dat?

Als jouw boek qua planning aan de beurt is, start de eerste redactieronde. Dat kan de uitgever zelf doen of een redacteur. En die gaat –terecht– kritisch door ieder hoofdstuk. Wat is goed, wat is leuk, wat kan beter? Veel voorkomende verbeteringen zijn bijvoorbeeld: perspectief, Show – don’t tell en infodump. Laat mij dat, voor de niet-schrijvers onder jullie, uitleggen.

Perspectief is degene vanuit wie je schrijft. Het is gebruikelijk dat je een stuk vanuit één perspectief schrijft. Daarna kan je wel een ander iemand het perspectief geven, maar niet tegelijkertijd. Show, don’t tell betekent dat je een emotie niet moet ‘vertellen’, maar het de lezer moet laten voelen. Dus niet: Hij was boos maar liever iets als De spier in zijn kaak trilde van ingehouden woede. En infodump? Te veel informatie of uitleg achterelkaar waardoor het verhaal stokt.

Als schrijver ga dan verbeteren, herschrijven of aanpassen. Soms volgt er discussie omdat je iets bewust zo geschreven hebt. Maar discussie is goed, het maakt dat je heel goed nadenkt over een stuk tekst.

Als die redactieronde voorbij is, volgt er nog een ronde. Nu om te kijken of de opbouw goed is. Misschien wil je dat ene stuk toch eerder, misschien is dat personage niet genoeg uitgewerkt of is het leuk als hij een grotere rol krijgt. Vervolgens gaat een woordredacteur er doorheen, letterlijk woord voor woord, op zoek naar typfouten en alternatieven. En nóg een hoop leuke dingen die er ook bij horen: coverontwerp, schrijven van de flaptekst, wel of geen foto achterop. Dan naar de drukker, die daar eerst een zetproef van maakt. Dat is de laatste controleronde voor jou als schrijver: kloppen de afbrekingen, een spatie te veel, staat alles zoals het moet staan?

Wat een werk hè? Daar sta je niet bij stil als je een boek koopt. Ik kan niet wachten om ermee te beginnen, om het allemaal mee te gaan maken. Maar als je mij dus vraagt wanneer mijn boek uitkomt kan ik alleen maar zeggen: “Planning is dit voorjaar.” Je kunt erop rekenen dat ik het je laat weten als het zover is.

Volgende week: Moord bij de BBQ