Ik ben euforisch, trots en een beetje misselijk. Hoog tijd voor een nieuwe blog dus.
Het euforische, dat zullen jullie wel snappen: het afsluitende deel van De Sleuteldrager-serie, Sleutel tot Vernietiging, is naar de drukker. Halleluja! Hij komt eraan, hij komt er hartstikke aan! Na maanden intensieve redactie, hoofdstukken herschrijven, verbeteren en verdiepen, is het verhaal nu zo goed als we het hebben kunnen maken.
Het is zo’n klus, een boek. Je hebt geen idee. Nou, tenzij je mijn blogs vanaf het begin hebt gevolgd, dan heb je wel een beetje idee. Eind deze maand heb ik hem in huis. Ze, want ik heb er meteen 100 besteld. Op vrijdag 1 augustus presenteren mijn uitgever en ik het boek op CastleFest, een groot fantasy evenement in Lisse. De zondag erna sta ik ermee op de Deventer Boekenmarkt. Dan volgen talloze signeersessies, braderieën en waar ik ook maar een tafeltje neer mag zetten.
De trots is voor mij een wat nieuwe en dat durf ik hier wel te zeggen. Ik ben trots op wat ik gepresteerd heb: drie boeken in drie jaar tijd. Leuke boeken, ook. Spannend, verrassend en waar lezers van kunnen genieten. Ik hoor je zeggen: “Tuurlijk ben je daar trots op!”. Maar trots is iets wat ik niet snel ervaar, wat ik niet snel voel. Als iemand een geweldige recensie geeft of zegt niet te kunnen wachten op mijn volgende boek, dan ben ik blij. Maar trots? Nee.
Misschien is het mijn wat onderkoelde natuur (Robyn heeft het niet van een vreemde), maar mijn verrassing was groot toen ik de nieuwe banner in huis kreeg en die uitrolde. Echte, pure trots bij het zien van de drie boeken op een rijtje!
Maar misselijk? Jongens, ik moet afscheid nemen van personages waar ik al jaren mee leef. Stoere, sexy, integere Finlay. Koele, slimme Robyn. En alle anderen. Kordate Claire, heerlijke Eann, zelfs Damier. Ze hebben mijn leven gevuld, mijn dromen verstoord, mijn hart geraakt. Ik voelde de tranen over mijn wangen lopen bij sommige scènes. En die laatste hoofdstukken? Waar het eindigt? Ze gaan nu door zonder mij. Niet allemaal, maar degenen die het overleefd hebben, gaan door met hun leven en laten mij achter. Verdorie, even een tissue pakken.
8 reacties
Lieve allemaal, ik ben een beetje overweldigd door de reacties op mijn blog, waarvan er een aantal hier staan. Ik dank jullie hiervoor want, tjonge, dat maakt wat bij me los hoor. Ja, ook trots.
Ik ben niet de enige die Finlay en de anderen gaat missen, weet ik nu. Wat ik kan zeggen, is dat er een 4e boek aankomt (en een 5e en 6e…). Voor mij moet ik eerst terug naar het ontstaan van de sleutel.
Over een paar maanden verschijnt ook de Engelse vertaling van boek 2 en gaan we later in het jaar werken aan de vertaling van boek 3. En dan? Oh, er komt een nieuwe serie aan van magische thrillers.
Maar eerst boek 3. Ik hoop dat jullie er van gaan genieten.
Kus, Charlotte
Wees ajb trots op jezelf, ik ben niet zo van de nederlandse schrijvers, maar jij hebt mij geraakt met je twee boeken en wacht met smart op de derde. Zo jammer dat het de laatste in deze reeks is. Ga je zeker in de gaten houden met je nieuwe boeken. Je doet het zo goed. Als jij niet trots bent op jezelf, nou dat moet je echt wel zijn. Top schrijfster.
Lieve Charlotte.
Je mag terecht trots zijn op jezelf! Ik heb genoten van de eerste twee boeken van de sleuteldrager en zal zeker weer genieten van het laatste boek. Ook ik ben er eentje die niet kan wachten tot het er is, al moet ik iets langer wachten op het ebook. Tevens is er ook het besef, dat met dit laatste boek, ook ik afscheid ga moeten nemen van de personages die jij zo mooi hebt beschreven dat ze (voor mij) bijna echte mensen zijn geworden. Vrienden misschien waar je geen afscheid van wil nemen, waar je hun levensloop/nieuwe avonturen wil blijven volgen. Heel veel liefs.
Hallo
Je mag zeker trots zijn! Ik heb van weinig boeken zo genoten als van de jouwe! En dat wil wat zeggen. (ik heb jaren in de bieb gewerkt) ik hoop dat je zodra je lekker bent uitgerust ineens weer de geest krijgt en ons weer zo geweldig verrast. Geniet van je euforie! Wat een prestatie!
Gr Marjo
Hoi Charlotte,
Trots mag je zeker zijn, inderdaad een hele prestatie. Maar verdrietig mag ook, na zo’n lange periode met je personages te hebben geleefd.
Gezien het feit dat ook ik in je verhaal ben gedoken en meeleef met Finlay en Robyn, weet ik zeker dat ik het wachten op een nieuw vervolg zal gaan missen.
Gelukkig zijn er nog de Engelse versies, er van uitgaand dat die er aan komen😉.
Succes met je volgende blogs.
Groetjes, Peter.
Je hebt zulke mooie boeken geschreven, ik ben heel benieuwd naar nummer 3. En wat nu? Een heel nieuw verhaal gaan bedenken🙂
Ik ben ook trots op jou! Wat een geweldige prestatie! Ik kijk uit naar nummer 3 van deze bijzondere serie!
Dankjewel, Marijke. Wat fijn om te horen.