Het leven van een auteur is niet altijd makkelijk hoor. In de eerste plaats omdat je iedere ochtend het huis uit moet om naar je ‘normale’ baan te gaan, want ja, eten moet je ook. In de tweede plaats omdat je soms doodmoe de deur uit gaat omdat je de halve nacht hebt wakker gelegen om een scène uit te denken. En in de derde plaats… aardappelen branden aan als je een briljant idee krijgt voor een plottwist. Pasta kookt over omdat de zin die al dagen in honderden verschillende variaties door je hoofd gaat, juist op dat moment helder wordt.

Vermoeiend genoeg, dus. En dan heb ik het nog niet eens over de emoties die soms door mijn lijf racen als je, zoals ik, spannende verhalen schrijft. Zo’n gevechtsscène moet diverse keren nagespeeld worden om zeker te weten dat een draai op één been naar links kan zonder om te vallen. Welke manoeuvres je nog wel kunt maken als iemand je armen vasthoudt. Ik krijg er een goede conditie van, dat wel.

Maar dan die andere emoties. Die hakken er pas echt in. Finlay die wordt neergeschoten, Robyn aangevallen; ik weet soms nog niet hoe ze eruit komen, óf ze eruit komen. Mensen gaan dood en een aantal van hen mag ik graag. Dat doet me verdriet. Ze voelen zo echt voor mij, die personages. En dan die kriebelende morele en ethische dilemma’s. Het gemak waarmee ik andere karakters dood, baart me wel eens zorgen. Dat ik iets van Finlay en Robyn in mijzelf herken is tot daaraantoe. Dat ik ook trekjes van Damier in mezelf zie… brrr.

Net als in mijn boeken is het nodig om soms even de spanning te verminderen. Ik lach me dan dood om de grappige gesprekken die ik bedenk en kan nog steeds schateren om Finlay en Claire in het vliegtuig als ze het hebben over plaatsnamen. En dan die stomende scènes… laten we het daar maar niet over hebben.

Maar nu ben ik met boek 3 bezig en daarin… een einde, een nieuw begin. Ik kan niet geloven welke kant het op gaat, wat er allemaal gebeurt. Mijn ergste angsten komen naar boven, ik voel diep verdriet, grote opluchting, verwarring, extase, verwondering. Ik heb kramp in mijn vingers en tintelingen over mijn rug. Iedere dag sta ik, soms letterlijk, te trappelen totdat ik weer verder kan gaan. Meer, meer, door, door! Het verhaal dat in mijn hoofd zit, en soms volstrekt onverwachts uit mijn typende vingers komt, is razend spannend, hartverscheurend en dendert op een einde af waar…

Ook weer zoiets, ik kan er met niemand over praten. Normaal gesproken deel je je ervaringen, angsten en triomfen met familie en vrienden. Ik moet het allemaal alleen doorstaan. Om in de woorden van de onnavolgbare Brigitte Kaandorp te spreken; *Zucht* Ik heb een heel zwaar leven, echt heel zwaar.

(And I love it!)