“Een bevreemdende wereld vol figuren die zó geloofwaardig in het verhaal functioneerden dat ik het bijna jammer vond dat het in het echt niet bestond.” Deze zin komt uit de recensie van mijn broer Han, een proeflezer. Hij doelt daarbij op een Halfweg, een gedaante van een overleden mens die op aarde rond blijft lopen omdat die het leven nog niet los kan laten. Die pas halverwege naar waar dan ook is.

Als ik er een term aan moet geven, is een Halfweg eerder een spook dan een geest. Hoewel ‘geest’ beter klinkt, is een geest officieel alleen de essentie van iemand. Mijn Halfweg is niet griezelig, geen enge zombie maar – meestal – vriendelijk en gewoon zichtbaar. Voor een Kai dan, een mens met extra gaven. Ik moet bij ‘spook’ alleen denken aan iemand met een wit laken over zich heen. Misschien maakt het niet uit of het spoken of geesten zijn. Ik laat ze rondlopen, handelen en dingen uitspoken, haha.

Nou kan je als Halfweg niet zoveel. Je kunt communiceren, wederom alleen met een Kai, je kunt je verplaatsen en best even genieten van een leven dat geen leven meer is. In mijn boek zijn ze te vinden in een bioscoop of zittend op een bankje in het park.

Er zitten ook slechteriken tussen natuurlijk, ik schrijf tenslotte thrillers. De ergste daarvan is een Kai die doodgaat en als Halfweg blijft hangen. Dat is een dode met extra gaven. Een Mara wordt dat, een dood iemand die veelal doorgaat met zijn intimiderende en criminele activiteiten. Die zich dus niet laat hinderen door het feit dat hij al dood is. Voor het daadwerkelijk dóen van dingen, een inbraak of een moord, werken ze samen met de levende slechteriken. Of ze duwen een gedachte in je hoofd en laten jou, een onschuldige bloglezer, nare dingen doen.

Ik heb mijzelf afgevraagd waar mijn inspiratie voor die Halfweg en Mara vandaan is gekomen? Het is lang een raadsel geweest, totdat ik te gast was in About Books. Ik werd gevraagd te kiezen tussen wonen in Londen of wonen bij een Engelse begraafplaats. Nou is Londen voor mij te groot en te druk en heb ik menig heerlijke vakantie doorgebracht in een tot vakantiewoning omgebouwd kerkje. De keuze ging dus naar dat kerkje, maar ik vertelde ook van een bizar moment tijdens een van die vakanties.

Ik sliep daar niet zo goed. Iedere keer als ik ’s nachts wakker werd, leek het alsof er mensen aan het fluisteren waren in mijn kamer. De vierde nacht word ik ’s nachts weer wakker en staat er een meisje aan mijn bed. Ze heeft een jurkje aan wat ik heb kunnen herleiden tot ca. 1820. Ze zegt niets, kijkt alleen maar naar mij met een hele vriendelijke glimlach.

Ik heb niet gegild, ik heb wel heel hard mijn ogen dichtgeknepen en tot 10 geteld. Toen ik mijn ogen weer opendeed, was ze weg. Ik ben opgestaan om mijn koffers in te pakken, heb op de bank gezeten tot het licht werd en ben vertrokken. Dus als je straks mijn boek leest en geconfronteerd wordt met een Halfweg of Mara? Denk dan niet te makkelijk “gelukkig bestaan ze niet”. Want je weet het niet hè? Niet zeker.

De hele recensie van Han is de moeite van het lezen waard. Kijk op mijn facebook pagina onder recensies.

Volgende week: De kaft!