Ik heb een boek geschreven! Ik kan het niet geloven, ik kan er bijna niet van slapen! En wat voor een boek: een leuk boek, spannend, anders. Daar moet toch een markt voor zijn? Daar zit iedereen en iedere uitgever toch op te wachten? Ik voel het gewoon, ik word de nieuwe sensatie! Bestsellers, tv-optredens, boekentours, signeersessies; ik kan niet wachten!

Je ziet het, ik heb een plan. Het plan is simpel: ik wil dat mijn boek wordt uitgegeven en een bestseller wordt. En voordat je nou hardop gaat lachen, ik weet dat het niet zo simpel is. Ik lees op internet dat van de 2.000 geschreven boeken er maar 2 worden uitgegeven. Daarvan is 98% ook nog eens van een bekende schrijver.

Ik ben niet goed in rekenen, maar dat betekent dat de kans dat mijn boek wordt uitgegeven iets van 0,00001 is? En de kans dat een boek een bestseller wordt is duizend keer zo klein. Ik moet ervan zuchten. Goed plan, Charlotte.

Maar wacht eens even! Ik heb toch mijn hele werkende leven targets gehad? In al die commerciële functies en bedrijven heb ik toch geleerd hoe je een ambitieuze (zoniet volstrekt onhaalbare) target voor je moet zien? De weg ernaar toe uitstippelen, strategie bepalen, sterkte & zwakte analyse, beren op de weg omzeilen (of afschieten) en jezelf weer optakelen als je door uitputting of tegenslag onderuit bent gegaan? Misschien moet ik dat nu ook gewoon gaan doen!

Computer aan, leeg scherm en een knipperende cursor. Oké, daar gaan we dan. Target bepalen? Check. Verhaal schrijven? Check. Verhaal redigeren en verbeteren? Uh… Nou, daar hebben we de eerste beer: een Grizzly.

Ik heb een redacteur nodig en proeflezers. Mensen die kritiek leveren, fouten eruit halen en suggesties geven waar het beter kan. Wie wil? Nou, best veel van mijn vrienden en familie willen wel. Ik mail hen mijn verhaal en begin met ijsberen. Na dagelijks een kleine 20.000 stappen te hebben gezet – een boek schrijven is goed voor de lijn! -, komen na een week de eerste reacties binnen.

“Het staat vol grammaticale fouten”, moppert een broer. Echt waar? Ik dacht best goed te zijn in Nederlands.

“Leuk verhaal hoor, maar het kán natuurlijk niet hè? Het is niet realistisch allemaal. Ik lees liever waargebeurde verhalen”, mailt een vriendin. Oké, dat is dus geen compliment, denk ik.

“Wow! Wat spannend, wat goed geschreven, wat een waanzinnig verhaal!”, appt een ander. Nou, dat gaat er makkelijker in. Maar meent hij dat of wil hij gewoon aardig zijn?

“Ik vond het soms wel erg spannend, bijna eng. Ik miste wel personen van mijn leeftijd in het verhaal. Maar ik vond het goed geschreven. Ik heb zelfs twee avonden geen Netflix gekeken omdat ik het wilde uitlezen!” De zestienjarige dochter van een vriendin doet mij van de bank kukelen. Twee avonden geen Netflix gekeken? Wát een compliment! Ik heb haar verteld dat ik in mijn hoofd al bezig ben met boek 2 waarin meer jonge mensen voorkomen. Die gaan helaas allemaal dood, dat dan wel weer.

Tien proeflezers verder maak ik de balans op. De meeste lezers zijn behoorlijk enthousiast en verrast. Leuk. En kritisch. Fijn! Ik heb een paar weken nodig om alle fouten, suggesties en verbeteringen te verwerken en kijk dan met trots naar versie twee van De Sleuteldrager. Durf ik het aan? Durf ik het aan om hem naar een uitgever te sturen? Is hij er klaar voor? Ben ik er klaar voor?

Volgende week: Wie is die Sleuteldrager eigenlijk?