Voorjaar 2018. Ik zit in een vakantiehuisje bij te komen na een aantal tropenjaren. Eind vorig jaar heb ik mijn ene bedrijf opgegeven (juridisch opleidingsinstituut) en ik wil dit jaar gaan starten als werkcoach. Ik gun mijzelf echter eerst een paar maanden broodnodige rust. Ja, ik volg inmiddels een opleiding en denk na over marketing en financiering, maar ik gun mijzelf ook een halve sabbatical. Om uit te hijgen, op te knappen én om te kijken wat er gebeurt als ik niet 70 uur per week aan het werk ben.

Ik zit nu echter peinzend en een beetje chagrijnig voor mij uit te staren. Laat mij dat uitleggen. Ik ben dól op de boeken van Nora Roberts en haar pseudoniem J.D. Robb. Ik vind ze (oké, op haar jaren-80 romannetjes na) stuk voor stuk heerlijk; thrillers, misdaadromans, fantasy. Haar soepele schrijfstijl, die opbouw van spanning, haar boeiende en aantrekkelijke hoofdpersonen, fantasy wereldbouw, ik verslind alles wat ze schrijft.

Dus aan het begin van mijn sabbatical ben ik – onder een dekentje in mijn favoriete leesstoel – begonnen met het herlezen van de 47 boeken van haar In Death serie. Over de stoere Eve Dallas die rond het jaar 2060 moordenaars opspoort en, bijna met tegenzin, een relatie aangaat met een knappe en gehaaide ex-crimineel. Joggingsbroek aan, koppen thee, koekjes, chips en 47 boeken in 4 maanden tijd; heerlijk! Het doet je ook emotioneel wat, als je zo’n lange serie leest. De hoofdpersonages worden bekenden van je; je ziet ze groeien, worstelen, ruzie maken, seks hebben en, in deze serie, omgaan met dood, verderf en verlies.

Maar nu zit ik op de bank zonder boek in mijn hand. Want de serie is gelezen en ik mis ze, mijn hoofdpersonen. Ik ben afgelopen maand aan wel 20 andere boeken begonnen, maar het heeft geen zin. Ik vind de karakters vaak niet interessant of ik stoor mij aan de voorspelbaarheid en langdradige opbouw.

“Nou, dan ga ik zelf wel een boek schrijven!” mopper ik hardop.

Tien minuten later kijk ik verbaasd naar de krabbels op een velletje uit mijn notitieblok. Waar komt dát nou vandaan? Ha, grappig begin, denk ik nog. Daar zit wel een verhaal achter. En dan, alsof er een luik opengaat in mijn hoofd, de woorden en scenes strómen eruit. Ik spring op om mijn laptop te pakken, dit wordt leuk! Holy shit, geen laptop bij me, ik ben op vakantie!

Drie uur later zit ik, met de haastig ingepakte koffers nog in de auto, thuis verwoed te typen en kijk ik verbijsterd naar de 2.000 woorden van het eerste hoofdstuk. In de dagen die volgen typ ik alsof mijn leven ervan afhangt. Personages ontstaan, moorden worden gepleegd en bovennatuurlijke gaven en krachten schieten overal doorheen. Dit is leuk, ik geniet! Na twee weken heb ik een kleine 40.000 woorden, ben halverwege het verhaal en heb ik nog geen idee wie de moordenaar is of hoe het afloopt.

Maar als ik niet schrijf, voel ik twijfel naar boven komen. Het zal voor mij nooit genoeg zijn om ‘zomaar’ een leuk verhaaltje te schrijven. Is het ook leuk voor anderen om te lezen? Is het ‘goed’ genoeg?

Ik trek mijn stoute en moedige schoenen aan en vraag degene die mij zonder twijfel van eerlijk en kritisch commentaar kan voorzien, mijn zus Pamela, om het verhaal te lezen. En houd vervolgens mijn adem in.

Ik zal niet zeggen dat ze van verbazing van haar stoel is gevallen, maar ze was behoorlijk enthousiast. En verrast. Hoe kom je dáár nou bij, zo’n spannend verhaal? Dóórschrijven, is de opdracht. Ze denkt te weten wie de moordenaar is (ikzelf had nog geen idee), maar haar suggestie doet inspiratie opleven. Op driekwart van het verhaal beslis ik toch anders en opeens, helder als glas, weet ik wie het gedaan heeft. Weet ik hoe het moet aflopen.

Het wordt pijnlijk. Voor mij omdat ik mijn vingers blauw typ en niet wil gaan slapen, voor mijn personages omdat die geconfronteerd worden met een crimineel die zich niet laat hinderen door het feit dat hij al dood is. En helaas komen ze er niet ongeschonden uit. Verward en gehavend gaan ze richting het einde. En dan, opeens, onverwachts… haha, wat een einde!

Verbijsterd, vermoeid en verrukt kijk ik naar het scherm. Een ruwe versie, ongetwijfeld vol grammaticale- en typfouten, ongetwijfeld met een slechte opbouw, wereldbouw en personageontwikkeling. Maar De Sleuteldrager is er.