In mijn vorige blog had ik het over die Uitgeversdag, waar hoopvolle schrijvers de illusie hebben dat een aanwezige uitgever meteen enthousiast met een contract zwaait. Dat gebeurde niet bij mij, maar de vervanger van de uitgever die ik graag wilde spreken, leek oprecht geïnteresseerd na mijn (slechte) pitch en zei dat ik mijn manuscript aan haar mocht toesturen. Ik helemaal blij! Thuis aangekomen heb ik met klotsende oksels en een beetje licht in het hoofd mijn Sleuteldrager en de synopsis naar haar gemaild.

De gemiddelde wachttijd na het insturen van een manuscript is vijf maanden. Soms iets korter, vaak (veel) langer. Uitgevers krijgen soms honderden manuscripten per maand toegezonden en die spitten ze allemaal door op volgorde van binnenkomst. Sommige uitgeverijen hebben daar speciale manuscriptbeoordelaars voor, bij anderen doet de uitgever het zelf. Hoewel ze de meeste verhalen afwijzen (gemiddeld 1.998 op de 2.000 weet je nog?), weten ze dat er ook goud tussen zit. Of zilver, of brons.

Ze lezen eerst de synopsis. Vinden ze die niet boeiend, dan krijg je meteen een afwijzing. Vinden ze de synopsis wel aardig, dan beginnen ze met je manuscript. Dat lezen ze echt niet helemaal hoor, daar hebben ze geen tijd voor. Het eerste hoofdstuk, iets uit het midden en het einde. En dan krijg je alsnog een afwijzing. Op die paar mazzelaars na dan.

Deze procedure vond ik volstrekt normaal toen ikzelf nog bij een uitgeverij werkte, maar nu ervaar ik hem als schrijver. En dat voelt toch heel anders. Ik wacht en wacht en wacht nog wat langer. Zal ik mijn manuscript ook alvast naar wat andere uitgevers toesturen? Ik vind dat eigenlijk niet zo netjes. Ik wacht dus een paar maanden.

We zitten inmiddels in 2019 en het gaat niet goed op mijn werk. De coachingspraktijk die ik heb opgericht, loopt niet goed. Ondanks alle marketinginspanningen en de vele duizenden euro’s die ik erin heb gestoken. Ik post artikelen op LinkedIn, geef interviews op de radio, benader allerlei organisaties en rij zelfs rond met bestikkering op mijn auto. Het mag niet baten. Ik ga niet bij de pakken neerzitten, ook al vrees ik het ergste. Ik verdubbel mijn inspanningen en ga een samenwerking aan met mijn (buitengewoon bekwame loopbaan- en leiderschapscoach) broer Frank. En haal de broekriem wat verder aan.

En dan krijg ik een mail van de uitgever:

“Beste Charlotte,

We hebben je manuscript met veel plezier gelezen. Het manuscript is anders dan anders en dat vonden we eigenlijk heel leuk. Plot en personages zijn goed uitgedacht. Toch willen we het niet uitgeven en de reden daarvoor is je schrijfstijl. Die doet soms wat houterig aan. Ik dacht op een gegeven moment zelfs dat je het boek misschien vertaald had uit het Engels omdat je heel veel Engelse zinssneden gebruikt. Of het feit dat je de Halfweg met meervoudwerkwoordsvorm gebruikt. Ik vind het jammer dat ik je geen beter nieuws kan geven. Ik wens je wel alle succes bij het vinden van een geschikte uitgever.”

Volgende week: Tegenslag & Kritiek