De kwaliteitseisen van uitgevers voor het toesturen van mijn manuscript, zetten mij behoorlijk aan het denken. Heb ik al redactie gedaan (nee), met welke schrijfcoach heb ik gewerkt (niet), heb ik al een plan om mijn boek te promoten? Plannen zat, maar nauwelijks concreet. Ik spreek mijzelf streng toe. Neem ik mijn verhaal serieus? Absoluut. Aan de slag, dan!
Redactie komt kennelijk in verschillende vormen. Je hebt een woordredacteur, iemand die letterlijk alle fouten eruit haalt en een verhaalredacteur, die het inhoudelijk beoordeelt. Je hebt er nog meer, maar laat ik het bij deze twee houden vandaag.
Norma, één van mijn beste vriendinnen, is behoorlijk meedogenloos als het gaat om taal. Ze ziet iedere punt en komma die verkeerd staat en heeft er (gelukkig) ook geen moeite mee om dat mij te vertellen. We gaan al een tijdje mee, samen. Wil zij misschien…? Ze wil. Het is bijna gênant wat ze nog allemaal vindt. En dat na al die proeflezers hè? Ik sla weer aan het herschrijven. Zucht.
Volgende stap is een verhaalredacteur, iemand die niet gehinderd wordt door familie- of vriendschapsbanden. Ik kom uit bij Sanne Visch van Pen & Inkt. Dat kost wat hoor. Maar ja, ik ben serieus hè?
Sanne duikt erin, zegt afspraken af om door te kunnen lezen en komt boven met een schittering in haar ogen. “Even een kort bericht; ik ben bezig met je manuscript en ik vind het echt onwijs goed! Wat schrijf je sterk en wat een spannend, boeiend verhaal! Echt een mooie klus!” Ze geeft suggesties, vraagt regelmatig: “Wat bedoel je daarmee?” en haalt er vreemde zinsconstructies uit. Ze sluit af met: “Wat een prachtig verhaal! Ik kijk nu al uit naar het vervolg!” Met blozende wangen van plezier ga ik weer aan het herschrijven.
Intussen lees ik mij drie slagen in de rondte op internet, volg uitgevers en auteurs, doe workshops over het promoten van je boek en bedenk mij dan dat ik echt eens wat mensen uit het vak moet gaan ontmoeten. Vooral om erachter komen wat een uitgever nou écht belangrijk vindt. Dus meld ik mij aan voor een landelijke Uitgeversdag. Een dag voor hoopvolle schrijvers die verleid worden om zich in te schrijven zodat ze hun manuscript bij een uitgever kunnen pitchen. En er staan genoeg uitgevers op de sprekerslijst. Ik heb er één in mijn vizier. Eén van de zes op mijn lijst komt die dag! Daar moet ik naartoe.
Het wordt een leerzame dag vól emoties. Plezier omdat Sanne ook één van de sprekers is, teleurstelling omdat de uitgever zich laat vervangen en zelfs verbijstering als een aanwezige bekende auteur mij laat weten dat het aantal woorden in De Sleuteldrager echt véél te weinig is. Ik was een beetje van slag daardoor.
Ik heb er een mooie dag van gemaakt hoor. Ik heb mijn verhaal mogen pitchen bij de vervanger (lees vooral het volgende blog!) en heb kennisgemaakt met andere schrijvers in wording. En ja, ik ben naderhand best jaloers geweest toen één van hen binnen no-time een contract tekende bij een uitgever en de ander, heel stoer, voor self-publishing koos. Ik moest nog wat langer wachten. Heel wat langer.
Volgende week: Op weg naar een Uitgever!
8 reacties
Zelfs in Costa Rica lees je lekker 🤩. Ik laat de vele vogels die mij lokken even doorzingen om je blog tot me te kunnen nemen. Heerlijk weer.
Ken je dat, dat je zelf lekker op dreef bent met schrijven, het boek van een bekende auteur over hetzelfde onderwerp leest, en dat je dan denkt: laat maar, ik ben veel oppervlakkiger dan ik dacht…. Dat heb ik nu. Maar ik laat me door jouw proces graag aanmoedigen 💖
Frank, tussen de eerste versie van De Sleuteldrager en de huidige zitten veel redactierondes. En nog kan het beter. Write without fear, edit without mercy. Doorschrijven hoor!
Wat leuk om zo een inkijkje te krijgen in het “maakproces” van een boek. En je voelt al hoe makkelijk je formuleert. Ik ben heel benieuwd naar je volgende blogs en natuurlijk naar je boek!
Heerlijk Charlotte!
Ik smul van je avonturen.
Kun je morgen al het volgende avontuur plaatsen?
Zucht…..
Terwijl ik dit schrijf, vrees ik dat deze jongen net als alle andere volgers nog een week mag wachten.
Ik kan niet, maar zal toch moeten.
Geduld is een schone zaak.
Warme groet Edgard
Ach Edgard, wat geweldig om te lezen! Maar inderdaad, ook jij moet weer een week wachten. Misschien helpt het als ik zeg dat volgende week een spannend blog wordt?
Dag Marijke, het maakproces is inderdaad zo anders dan je denkt. Je moet door nog heel wat blogs heen. Gelukkig vind je ze leuk 😅
Kan een blog cliffhangers bevatten?
Jazeker wel!
Erg vervelend dat het (dus) telkens zo lang duurt voordat het volgende blog zich aandient.
Anderzijds: aan het blog herken je de hand van de meester(es)……..
Haha, wat een leuke reactie, Han! Ik hoop niet dat tegen de tijd dat we bij blog 30 zijn, mijn volgers gaan zeggen; “Laat dat boek maar zitten, ik wil liever je volgende blog lezen.”