Nieuwe magische gaven voor de Sleuteldrager, een dierbaar karakter dat doodgaat (of toch niet), snel weten wie de dader is of de lezers in spanning laten tot het einde. De mogelijkheden en keuzes bij het schrijven van een vervolgboek zijn eindeloos. En ingewikkeld. Ik heb last van het ‘tweede boek syndroom’. Ik weet niet of het bestaat, maar dat zou moeten, want ik blijk niet de enige schrijver die er last van heeft.

Het plot verzinnen van Sleutel tot Wraak ging me nog goed af. Ik weet wat er gaat gebeuren tussen Finlay en Robyn, ik weet dat Damier nog niet uitgespeeld is en ik weet wie er dood moet. Het schrijven ging echter lastig. Waar De Sleuteldrager achter elkaar uit mijn vingers kwam (soms drong het verhaal zich zó hard aan dat ik pijn in mijn vingers kreeg van het snelle typen), aarzelde ik nu bij elke zin. Pijltje terug werd vaker aangeklikt dan de ‘Enter’ toets. De frustratie snoerde me de keel.

Ik begon opnieuw. En opnieuw. Ik schreef en verbeterde, schreef wat meer en ging weer terug. En opeens snapte ik het. In About Books (wekelijks online boekenprogramma van uitgeverij Zilverspoor) hadden ze het over de poepversie van je verhaal. De wát? Als ik het goed heb, is dat een inventie van ervaren auteur Kelly van der Laan. Het betekent zoveel als: niet te veel gaan nadenken over je eerste versie, pers het er gewoon uit. Schrijf, schrijf, schrijf. Ga los, creëer, let it go. Pas daarna ga je verbeteren, nadenken, aanpassen.

Mijn proeflezers bevestigden dat het me gelukt is. Het is een goed verhaal geworden; spannend, soms grappig, leuk nieuw karakter, boeiende puzzel. Vorige maand is de echte redactie begonnen. De uitgever wijst je een professioneel redacteur toe die met de stofkam door je verhaal gaat. Die niet alleen de achtergebleven fouten eruit haalt, maar vooral druk bezig is om mijn schrijfstijl te verbeteren. En daarmee het plot te verbeteren.

Ik heb een fantastisch redacteur, Tamara Geraeds. Een auteur van tientallen thrillers en fantasy verhalen die een echt, maar dan ook écht geweldig gevoel voor taal heeft. Ik krimp regelmatig in elkaar als ik haar verbeteringen zie. Ze wijst me op onnodige toevoegingen, op herhalingen (‘Je wilt de lezer niet vervelen’), kijkt of personages geloofwaardig zijn en goed uit de verf komen (bij mij geen probleem, zegt ze) en wijst op scènes die niets toevoegen aan het plot. En dat laatste is voor mij een lastige. Sommige scènes vind ik gewoon leuk; een onderonsje tussen personages, een uitleg van Engelse gewoontes, de gedachten van een figurant.

Ze is daarin meedogenloos en noemt het ‘koetjes en kalfjes dialogen’, ‘te veel geneuzel’ of ‘onnodige bewegingen’. Ze heeft gelijk, maar het doet pijn. In het Engels heet dat: Kill your darlings. Het betekent dat je vanwege het woordenaantal, de vaart van het verhaal of om een andere reden iets moet schrappen waar je trots op bent. Soms ga ik er tegenin. Ik geef mijn scènes niet zomaar op. Vaak weet ze mij te overtuigen, soms geeft ze toe als ik de scène halveer of herschrijf. De eerste redactieronde is klaar en eindigt met een compliment: ‘cool einde’.

Redactie is hard werken, zowel voor de schrijver als voor de redacteur. Het kost weken, soms zelfs maanden. Maar iedere verbetering, ieder commentaar (hoe bot ook 😊) dwingt mij tot nadenken. Maakt mij een betere schrijver. Maakt Sleutel tot Wraak straks de moeite van het lezen waard.