Ik durf het nog niet. Ik ben er nog niet aan toe om mijn Sleuteldrager naar een uitgever te sturen. Als er inderdaad van de 2.000 geschreven boeken maar 2 worden uitgegeven, moet je dus echt héél erg goed zijn. Het verhaal is goed, dát weet ik wel na die proeflezers. Maar het kan beter. Hoe doe ik dat? Waar begin ik?

Ik duik in een wereld waar ik niets van weet, die van gepubliceerde auteurs. Hoe is het hen gelukt? Ik speur op het internet naar uitgevers en tips, ik lees success stories en leef mee met afwijzingen. Wat al heel snel duidelijk wordt is dat je niet zomaar je verhaal naar een uitgever toe kan sturen. Sterker nog: een aantal laten op hun website weten helemaal geen belangstelling te hebben voor verhalen van onbekende schrijvers. Nou zeg!

De eerste keuze die ik kennelijk moet maken is tot welk genre De Sleuteldrager behoort. Dat is nog niet zo’n makkelijke, merk ik. Een thriller? Ja, dat denk ik wel. Maar misschien ook wel een detective of een misdaadroman. En wat dacht je van fantasy? Er komen geen draken of mythische wezens in voor, maar wel bijzondere krachten en natuurlijk de Halfweg. Een thriller, besluit ik dan maar. Of toch fantasy?

Ik creëer – heel professioneel vind ik zelf – een eigen bedacht puntensysteem van alle thriller- en fantasyuitgevers in Nederland. Hoeveel boeken hebben ze uitgegeven afgelopen jaar, hoeveel sterren gemiddeld volgens de recensies, bij wie zijn mijn favoriete boeken gepubliceerd? Een aantal uitgevers vallen af (“Wij beoordelen geen ongevraagd ingezonden manuscripten”), een aantal durf ik niet te benaderen (“Wij accepteren alleen literaire manuscripten”).

De Sleuteldrager is een heerlijk verhaal, echt waar, maar geen ingewikkeld literair werk. En toch. Ik zie op de cover van veel van die Nederlandse thrillerschrijfsters steeds vaker ‘Literaire thriller’ staan. Terwijl dat ook geen complexe en diepgravende plots zijn (vind ik dan, hè?). Ik zoek het even op: “In literaire thrillers staat de ontwikkeling van de hoofdpersonages centraal, wordt de lezer steeds op het verkeerde been gezet en ligt de focus op de psychologie van de personages.”

Verkeerde benen zitten er genoeg in mijn verhaal en mijn Finlay groeit ook in zijn rol. Maar nee, geen focus op zijn psychologie. Bij mij ligt de focus op moord, (seksuele) spanning en bovennatuurlijke gaven. De lijst wordt zo teruggebracht tot zes uitgevers. Maar ik heb ook iets anders meegekregen. Iets essentieels.

Er zijn strenge eisen aan wat je mag toesturen en hoe je het moet toesturen. Er moet bijvoorbeeld een synopsis bij. Ik zal eerlijk zijn, ik moest dat weer opzoeken; een soort samenvatting met toelichting. Uitgevers willen precies weten waar het over gaat, wie de personages zijn, waar het zich afspeelt, wie jij bent en wat je al gedaan hebt om het verhaal te verbeteren. Heb je al redactie gedaan, met welke schrijfcoach heb je gewerkt, heb je al een plan om je boek te promoten?

Nee, niemand en uh… nee, ook niet. Ik moet ervan zuchten, dit is nog niet zo eenvoudig. En dan hebben we het alleen nog maar over het benáderen van een potentiële uitgever.

Er wordt aangebeld; een pakketje. Met een opgeluchte grijns besluit ik om mijn eerste levensbehoefte prioriteit te geven en kruip genoeglijk onder een dekentje in mijn favoriete leesstoel. Joggingsbroek aan, koppen thee, koekjes, chips; boek 48 van de In Death serie van J.D. Robb is net bezorgd. Ik ben even weg.

Volgende week: Meet The Professionals