Diegenen die mijn blogs vaker hebben gelezen, weten dat ambitie mijn drijfveer is. Reëel of niet. Op mijn 13e zat ik op de MAVO en wilde later advocaat worden. Ik herinner mij dat mijn toenmalige BFF gierend van de lach van haar stoel rolde. Op mijn 18e (inmiddels op de HAVO) bedacht ik dat de rol van econoom mij beter zou liggen. En op mijn 23e (tijdens de studie Economie & Communicatie) had ik de ambitie om in het jaar 2000 Zakenvrouw van het Jaar te worden.
Hoewel mijn carrière van links naar rechts en weer terug is gegaan, heb ik – niet de bovenstaande – de nodige doelen weten te realiseren. Waaronder de publicatie van mijn boek via een echte uitgever. En deze week is de tweede druk verschenen! Superblij mee, hartstikke trots op. Want dat betekent dat het mijn harde werken (je krijgt het niet voor niets) waard is geweest.
Ik krijg soms de vraag wat het nou uitmaakt? Een tweede druk, publicaties in de pers, goede recensies; allemaal leuk, maar je boek is er toch al? Je hebt je doel toch al bereikt? Die mensen kennen mij niet zo goed. Want als mijn doel bereikt is, stel ik direct een volgend doel. Dat is de positieve spanning die mijn bloed laat bruisen, mij voortduwt, mijn geest scherp houdt. Maar welk volgend doel is er te bedenken als het om De Sleuteldrager gaat?
Nou, wat dacht je van een derde, vierde, vijfde druk? Van BA’er naar BN’er te gaan? Nationale bekendheid te krijgen en een bestseller status te behalen? Whoehoe, stel je toch eens voor! De boekhandel inlopen en mijn boek in de top-10 zien staan. Uitgenodigd worden bij Eus, een recensie – positief natuurlijk – in de Volkskrant, de Linda, opgenomen worden in de VN Thrillergids 2024. De mogelijkheden zijn eindeloos!
Gelukkig heb ik ook een nuchtere aard die mijn voeten snel weer op de grond doet belanden. Ik ben één keer eerder op TV geweest bij RTL Z en toen de camera aanging begon ik ongecontroleerd te stotteren van de spanning. Moet ik dat ambiëren? Misschien moet ik mijn doel bijstellen. Of beter: laat ik het in kleinere stappen uitwerken. Stappen die nog steeds ambitieus zijn, maar – met veel geluk en hard werken – wel haalbaar kunnen zijn. Goed idee, al zeg ik het zelf.
Ik had de gedachte nog niet uitgesproken of de eerste deuren gingen open. Het team van Dirk van den Broek (wat de Allerhande is voor AH, is de Ditjes & Datjes voor Dirk van den Broek) nam contact op. Of ik met De Sleuteldrager mee wil doen met een winactie in hun tijdschrift? Ja, natuurlijk! Eind december ligt de nieuwe editie in al hun supermarkten. Oplage 650.000 😊. Ga hem halen!
RTV Apeldoorn vraagt of ik mee wil werken aan een tv-programma over vrouwen die iets bijzonders doen. Ja natuurlijk! Het wordt in januari opgenomen, ik laat het jullie weten als het verschijnt.
Moraal van dit verhaal? Ik heb geen idee. Hard werken en dingen doen die je leuk vindt? Een pad uitstippelen en dan het stuur loslaten? Terwijl jullie daarover nadenken, ga ik lekker verder op mijn pad. Boek 2 ligt klaar voor redactie, de Engelse vertaling van boek 1 is halverwege en ik heb vanochtend een briljant idee gekregen voor de antagonist van boek 3. Het leven is verrukkelijk.
4 reacties
Ach wat een leuk stuk weer Charlotte! Het gaat inderdaad allemaal heel goed, maar daarin heb jij absoluut een grote rol. Mijn bewondering voor jou neemt alsmaar toe! Had ik al een exemplaar van boek 2 bij je besteld? Dan hij deze.
Haha, volgens mij had je dat al gedaan, maar ik noteer het graag! En dank ook voor je lieve reactie.
Toen een verslaggever in 1953 aan Edmund Hillary vroeg hoe hij zich voelde na als eerste de Mount Everest te hebben beklommen, was het antwoord enigszins teleurstellend. Edmund zag boven op de top een andere berg, de K2, die hij nog niet beklommen had. Volgende doel!
Charlot, doelen blijven stellen en zonodig bijstellen maar vooral genieten van de weg ernaartoe! En volgens mij doe je dat ook!
Met volle teugen, Roel! Ik kan enorm genieten van wat wel lukt en erg verdrietig zijn om wat niet lukt. Maar dan is het daarna wel weer onwards and upwards.