Mijn internet zoekgeschiedenis is die van een psychopaat op zoek naar afschuwelijke marteltechnieken. Ik Google op hoelang het duurt voordat iemand doodbloedt bij een bepaalde wond. Hoelang het duurt voordat iemand sterft door wurging. Niet gillend wegrennen of de politie bellen; er is niets aan de hand, ik ben gewoon bezig met mijn tweede boek.
Sleutel tot Wraak, het vervolg op De Sleuteldrager, verschijnt dit voorjaar. Iedereen die De Sleuteldrager heeft gelezen, weet dat het verder moest gaan. Want er waren nog vragen die openstonden, situaties die voortduurden, relaties die op het punt van breken stonden. Hoe kon ik niet verder gaan? Het is alleen makkelijker gezegd dan gedaan.
Waar het eerste boek zichzelf leek te schrijven, kost boek 2 mij veel meer moeite. Ik heb zoveel geleerd sinds uitgeverij Zilverbron ‘Ja’ zei. Intensieve redactie gehad en zelfs een opleiding tot redacteur gevolgd. En nu opeens moet ik van alles. Ik word verondersteld de schrijfregels te kennen, te weten hoe ik een spanningsboog bouw. Ik mag geen tangconstructies gebruiken, geen germanismen, geen stopwoordjes. Ik moet wel mijn karakters zich laten ontwikkelen en een sterk plot (met twists) bedenken.
Ik heb er maandenlang mee geworsteld totdat ik merkte dat het zo niet werkt voor mij. De zinnen die ik op papier zette, waren misschien wel correct, maar miste elke vorm van spanning. Mijn arme Finlay wroette door een nieuw moordonderzoek, maar bleef zelf steken in vlakke frustratie. De slechterik was zo voor de hand liggend dat ik hem persoonlijk wel had willen neerschieten. Het plot was warrig, onduidelijk, chaotisch. Mijn eerste proeflezers kwamen er niet doorheen.
Ik heb het verhaal weggelegd. Voor een tijdje. Ik ben leuke andere dingen gaan doen, heb hard gewerkt en dat hele boek losgelaten. Tot ik, totaal onverwacht, opeens een inval kreeg. Een razend spannende scène. Zoiets als wat er met De Sleuteldrager gebeurde, weet je nog? Ik heb wat op een kladblokje gekrabbeld en er verder niets mee gedaan. Er moet in mijn hoofd meer ontstaan dan een enkele inval. Er moet… Whoehoe, nog een inval, nu een humoristische scène. En ja hoor, eindelijk duidelijkheid hoe ik het plot moet veranderen. Ik moet…
Schrijven, herschrijven, verbeteren, niet te veel nadenken, me geen zorgen maken over regels of constructies. Dat komt allemaal later. Eerst dat verhaal op papier zetten. Ik kan niet snel genoeg typen om het eruit te krijgen. Rode konen, soms een grijns, ook een grimas als het wat heftig wordt, ik lach hardop of knipper een traan weg. Het gaat lukken. Het gaat me verdorie weer lukken!
Volg je mij weer in het proces van creëren, redigeren en uitgeven? Lees en leef je weer mee? Als je je opgeeft via het contactformulier of via info@charlottedewinter.nl krijg je automatisch een nieuw blog toegestuurd.
6 reacties
Charlotte, ik zag dat je je thuis ook hebt afgeschermd. Dat zal je helpen. Wij gaan als jouw lezers ons nu verkneukelen op de weerzinwekkende taferelen, die jij ons gaat voorschotelen. Nu dit is natuurlijk een hoop onzin, maar ga zeker door. Gr Yvonne
Zoals je het in je Blog verwoordde ben ik nog nieuwsgieriger naar boek 2 dan ik al was. Ik denk dat je het wachten gaat belonen.
Hoewel ik als meelezer boek 2 al zeer de moeite waard vond (zonder nu gelijk bevooroordeeld te zijn omdat mevrouw de Winter toevallig familie is), kan ik me ook voorstellen dat zelf-kritiek erg lastig is.
In een wereld die ik beter ken, namelijk de kunstwereld, is niets zo verraderlijk als teren op eerdere successen met het risico dat het “een kunstje” wordt.
“Kill your darlings” dus, waarbij ik hoop dat Finlay wel in leven blijft……
Han, we hebben het wel eens gehad over de keuze tussen creëren wat jezelf wilt en creëren wat mensen willen. Het is niet altijd een makkelijke keuze.
Ik verkeerde eigenlijk in de (onjuiste naar blijkt) veronderstelling dat boek nr.2 al zo goed als klaar was. Alleen nog wat redactionele belangstelling en dankomt het uit. Nu dat anders blijkt te liggen: succes! Het komt vast goed, je kunt het! Hebben we gezien!
Marijke, dat klopt wel, maar ik vind het leuk om alle stappen in het proces mee te nemen in mijn blogs. Dat ik stiekem een beetje terug in de tijd ga daarvoor, hoort bij het creatieve proces 😄.