Sinds ik schrijf komen er vooral spannende verhalen uit mijn vingers. Moord en mooie mannen, een heerlijke combinatie. Maar soms komt inspiratie onverwachts uit een hele andere hoek. Ik heb net Fish & Chips gehaald en zit aan tafel ongegeneerd te schransen. Mijn kat, Sam, zit op een stoel tegenover mij en kijkt mij verwijtend aan. Hij krijgt namelijk niets. In gedachten voeren we hele gesprekken met elkaar. Hij pleit voor eerlijk delen, ik verwijs hem naar de brokjes in zijn etensbak. Ik win.

In mijn vermenselijking van hem zit hij de rest van de avond te mokken. Hij draait mij zijn rug toe en doet alsof ik er niet ben. Ik kan mij maar één keer herinneren dat ik toestond dat hij iets kreeg: toen ik de kinderen van mijn zus te eten had. Inmiddels zijn die groot en aan het studeren, maar er was een tijd dat ik de leuke tante was met een avond bij mij met Fish & Chips, veel snoep en een spannende Avengers film.

Mijn Sam komt uit het asiel. Ik heb altijd katten uit het asiel, bij voorkeur de hele zielige. Het gevoel dat je krijgt als zo’n kat je leert vertrouwen, of na maanden angst toch op schoot komt liggen? Onbetaalbaar. Sam was een langzitter, een kat die al meer dan zes maanden in het asiel zit, waar geen thuis voor te vinden is. Hij was zo bang voor mensen, zo schuw. Hij heeft in het begin weken onder mijn bed gezeten voordat hij zelfs maar naar beneden durfde te komen.

Maar op die avond dat mijn neefjes en nichtje er waren, bleek de geur van Fish & Chips te veel voor hem te zijn. Hij kwam sluipend binnen en keek met een verlangende blik naar al dat lekkers. Ik weet niet waar hij de moed vandaan haalde, maar hij kwam dichterbij en liet zich voeren door de kinderen die het fantastisch vonden dat ze hem eindelijk eens zagen.

Ik kijk nu naar zijn verwijtende houding en opeens verschijnt zijn verhaal in mijn hoofd. Dát moet ik gaan vertellen. Maar wel vanuit hemzelf: hoe hij dingen ziet, beleeft, ervaart. Hoofdstuk na hoofdstuk komt er uit mijn vingers. Sommige spannend, andere grappig. Ik begin aan een zoektocht over kinderboeken op internet. Want hoe weet ik voor welke leeftijd het geschikt is? Gelukkig heb ik een minibieb in mijn voortuin en kan ik mij verdiepen in de boeken die daar staan. Zo te zien zijn mijn potentiële lezers jongens en meisjes tussen de 10 en 13 jaar. Wie ken ik van die leeftijd, wie wil met mij meelezen?

Sophie, de dochter van een vriendin van mij, wil wel proeflezer zijn en ze overdondert mij vervolgens met indrukwekkende feedback en suggesties. Wát een kanjer! Ze vindt de verhalen leuk, grappig, spannend en verdrietig. Allemaal emoties die zij zelf ook regelmatig voelt, zegt ze. En het is kennelijk belangrijk dat ze daarover kan lezen.

Ik vraag aan Ronja, de vriendin van mijn neef Ian, of zij wat illustraties wil maken. Ronja maakt al die mooie posts van mijn blog op social media en werkt nu aan een magistrale trailer voor mijn boek. Ze maakt ook prachtige tekeningen en heeft eerder al een kinderboek geïllustreerd. De tekening in dit blog is van haar. Sprekend mijn Sam!

Schuchtere Sam (de titel van het boek moet nog anders) ligt echter momenteel op de plank. Of in de koelkast. Niet de kat hoor maar het boek. Voor mijn gevoel moet eerst De Sleuteldrager het licht zien voordat ik verder kan met Sam. Tenzij iemand een uitgever weet die geïnteresseerd is? Voor wie het leuk vindt: ik heb de eerste hoofdstukken op mijn website staan.

Lees het hier: https://charlottedewinter.nl/boeken/schuchtere-sam/

Volgende week: Hoe voelt frustratie dan?