Volgens Wikipedia is een pseudoniem een valse naam of schuilnaam die gebruikt kan worden om je identiteit af te schermen wanneer je de publiciteit opzoekt. Ik vind dat mooi en sinister klinken: een valse naam. Doet mij denken aan een ‘valse verteller’, oftewel de ‘ik-persoon’ die in het verhaal bewust liegt of misleidt. Ik ben nu bezig met een kortverhaal waarin ik dat gebruik. Maar daarover een andere keer meer.

Er zijn meerdere redenen waarom iemand voor een pseudoniem kiest. Het kan je als schrijver veel vrijheid geven bijvoorbeeld. Je kunt schrijven wat je wilt. Het biedt ook bescherming, een afstand tussen jou en je lezers. Handig als je over controversionele dingen schrijft of over zaken waarvan je niet wilt dat je familie (of je werk) weet dat jij daar zo over denkt.

Die bescherming werkt ook de andere kant op: een dun laagje tussen jou en bijvoorbeeld negatieve recensies. Begrijp me niet verkeerd: niet ieder boek verdient een goede recensie. Maar helaas lijken grove kritiek en ongezouten meningen meer Likes en hartjes te scoren dan opbouwende kritiek. Maar ach, dat is mijn mening dan, hè?

Een pseudoniem kan ook helpen als je in verschillende genres schrijft. Iets waar ik dus nog eens goed over na moet denken nu ik ook bezig ben met een kinderboek over een zielige ex-asielkat (zie volgende blog). Een boek over moord en een lief verhaal over katten van dezelfde schrijfster? Kan dat, denk je?

Ik heb een tijdje geleden, toen mijn beide ouders nog leefden, met hen gesproken over een pseudoniem. Ik wist dat als mijn boek zou verschijnen, ik dat niet onder mijn eigen naam wilde doen. Mijn vader vond dat wel jammer. Zijn familienaam – en ook nog de mijne – is beperkt gebleven tot een kleine familie. Best bijzonder dus. Waarom dan niet die naam gebruiken?

Ik wil echter liever onder een pseudoniem schrijven. Vanwege privacy en ambitie. Privacy lijkt mij logisch; die horde fans die anders straks in mijn voortuin staan. En ja, ik weet dat als je een beetje handig bent, je binnen drie minuten mijn echte naam hebt gevonden op internet.

Maar daar komt de tweede reden naar boven; ik vind mijn echte naam een ingewikkelde. Mijn hele leven moet ik al mijn achternaam spellen. “Hoe zegt u? Is dat met een korte of een lange ij? Met of zonder een e ertussen?” En dan zometeen al die (ongetwijfeld leuke) recensies waarin iedere keer mijn naam verkeerd is geschreven? Nee, dank u.

En dan de derde reden: ambitie. Ik droom groot. Onrealistisch natuurlijk, maar het is mijn droom, dus die mag fantastisch of fantasy zijn. De droom is dat áls mijn boek straks te koop is, het zo’n succes wordt dat het boek in het Engels vertaald gaat worden. Mijn échte achternaam wordt in het Engels uitgesproken in wat klinkt als ‘Midgen’. Dat klinkt als een vreemde wormachtige of iets van een steekvlieg. Creepy crawlies noemen ze dat daar.

Waar De Winter vandaan komt? Ik heb over die naam langer nagedacht dan over de titel van mijn boek. Ik wilde iets wat zowel in het Nederlands als in het Engels goed klonk, maar wel met een hint naar mijn Nederlandse afkomst. Vandaar dat de ertussen. Uiteindelijk gaf het programma Midsummer Murders de doorslag. Daarin speelt een acteur de detective Jamie Winter. Leuke man, goede naam. Ik heb er ‘de’ tussengevoegd voor een Europees tintje. En die Jamie mag van mij de rol van Finlay spelen in de verfilming. Als David Tennant geen tijd heeft.

Genoeg redenen voor een valse naam, vind je niet? Of denk jij daar heel anders over?

Volgende week: We zijn begonnen: Wat een Redactie!