Als organisch schrijver heb ik meestal het grootste plezier als ik een leeg scherm zie. Of een knipperende cursor onder een stuk tekst. Geen idee wat er gaat komen, geen idee wie er dood moet. De anticipatie is heerlijk en ik weet mijzelf vaak te verrassen. Tenminste, dat was het geval. Eerder.

Maar nu kijk ik naar mijn lege scherm en komt er niets uit mijn vingers. Dagelijks start ik mijn PC op en zit vervolgens verwachtingsvol te turen naar die knipperende cursus. Kom op, Charlotte, ga eens wat doen! Ga verder met boek 2. Ga iemand dood maken. Maar het is stil in mijn vingers. Ze trommelen wat, ze persen er een zin uit en deleten die ook weer. Nee hè. Heb ik een schrijversblok?

Ik kan wachten tot het vanzelf weer goedkomt of ik ga er iets aan doen. Ik google op schrijversblok en val vervolgens van mijn stoel van het lachen. Internet biedt gratis humor in talloze goed bedoelde maar onzinnige tips om van je schrijversblok af te komen: “Ga naar buiten; laat je perfectionisme los, doe eens wat anders.” Of wat dacht je van: “Schrijf gewoon wat er in je opkomt, wees niet bang voor je lezers” of: “Heb vertrouwen in jezelf.”

Ik vermoed dat het gebrek aan productiviteit komt omdat ik even in een lastige situatie zit. Je zou denken dat ik niets heb om over te klagen en eigenlijk is dat ook wel zo. Een uitgever voor mijn boek, een goede gezondheid, een creatieve geest. Maar ik zit weer aan het begin van een nieuwe fase in mijn leven en die is best spannend. Ik ben namelijk voor mijzelf begonnen met tekstverbetering en tuinonderhoud. Rare combi misschien, maar voor mij de ideale combinatie van lichaam en geest.

In de ochtend doe ik tuinonderhoud voor iedereen die het zelf niet kan of wil. Snoeien, zagen, harken, spitten: lekker buiten werken. De middagen zijn voor het verbeteren van teksten van bedrijven, bijvoorbeeld een website of offerte. Ik ben graag zelfstandig ondernemer. De vrijheid van het indelen van je eigen tijd, geen baas die mij vertelt wat ik moet doen. Erg leuk. Maar in deze opstartfase zijn er nog niet genoeg klanten om een redelijk inkomen te genereren. Dat geeft stress, zeker in deze dure tijden. En toch durf ik het aan, toch ga ik het proberen.

Maar de stress blokkeert kennelijk mijn creativiteit. Als ik naar die knipperende cursor kijk, schieten er allerlei zakelijke gedachten door mijn hoofd. “Misschien nog een post op LinkedIn? Kan ik al achter die offerte aanbellen? Ga ik een beetje leuk zitten schrijven terwijl ik zou moeten werken.”

Misschien ben ik wel een mooi-weer schrijver, dat ik alleen kan schrijven als de omstandigheden goed zijn. Dat belooft niet veel goeds voor mijn toekomst als schrijver. “Sorry uitgever, de deadline van boek 17 haal ik niet hoor. Ik heb last van een winterdipje.”

Misschien moet ik even naar buiten en wat anders gaan doen.

Volgende week: Spannende verhalenwedstrijd