Ik vraag mij soms af of ik wel een echte schrijfster ben. Natuurlijk is er de twijfel of mijn boek straks wel leuk, goed en spannend genoeg is. Met die twijfel kan ik leven, want als een uitgever het ziet zitten, zit er vast iets van leuk, goed en spannend in. Wat ik niet wist toen ik aan dit avontuur begon, was dat er zo ongelooflijk veel regels waren waar het schrijven aan moest voldoen. Regels waar ik nog nooit van gehoord had zelfs. Zegt dat iets over mijn eigen onwetendheid of is het simpel het aanleren van nieuwe competenties in een nieuw vakgebied?

Tuurlijk heb ik over perspectief gehoord: degene vanuit wie je het verhaal vertelt. Dat kan de ik-persoon zijn, maar ook een verteller of een hij/zij. Wat ik niet wist, is dat je in hetzelfde stuk niet zomaar van perspectief mag wisselen. In Nederland dan, want in de Engelse boeken die ik lees, gebeurt dat wel.

Hier moet je dat in verschillende alinea’s doen. Dus eerst vanuit de één, een witregel en dan pas vanuit de ander. Ik vind dat verwarrend. Waarom mag ik niet de gedachte van de één laten volgen door de gedachte van de ander? Maar als dat de regel is in Nederland, pas ik mijn verhaal daar wel op aan. Ik moet heel veel herschrijven, zie ik.

Lastiger wordt het als ik bijvoorbeeld een kortverhaal wil opgeven voor een verhalenwedstrijd. Bij elke wedstrijd (lees: elke uitgever) gelden weer andere regels. Een paar van hun eisen in willekeurige volgorde:
Je mag wisselen van personageperspectief, maar let hierbij goed op consistentie en afbakening van de wisselingen. Je verhaal speelt zich af in Nederland of heeft in ieder geval Nederlandse hoofdpersonages. Gebruik regelafstand 1,15, lettergrootte 11. Gebruik regelafstand 1,5, lettergrootte 12. Je schrijft in de tegenwoordige tijd. Het gebruik van leestekens in combinatie met de apostrof gebeurt volgens de ELDA-regel. Dialogen worden tussen enkele apostrof geplaatst. De werkwoordvolgorde dient volgens de zogeheten rode volgorde te zijn, niet de groene volgorde. Gedachten dienen cursief te worden gezet.

ELDA-regel? Rode of groene volgorde? Waar hébben ze het over? Begrijp je nu waarom ik twijfel of ik wel een echte schrijfster ben? Een échte schrijfster weet natuurlijk dat ELDA Eerst Leesteken Dan Apostrof betekent. Die weet dat de volgorde van werkwoorden aan het einde van een zin kennelijk relevant is. De rode volgorde is: heeft gedaan en de groene volgorde: gedaan heeft. 

Jullie verwarde blogschrijfster kan alleen maar denken: Wie bepaalt dat en wat maakt dat nou eigenlijk uit? Mijn verwarring neemt alleen maar toe als blijkt dat de ene uitgever het zus wil en de andere uitgever zo. Dus het is wel een regel, maar het is geen regel.

Tot mijn grote opluchting blijkt mijn uitgever streng maar rechtvaardig. Het maakt haar niet uit in welke kleur volgorde ik schrijf, maar ze wil wel een duidelijke perspectiefwisseling zien. En ja, ELDA, maar dat bleek ik gelukkig al te doen. Ze wil echter ook dat gedachten cursief worden geschreven. Dus: Ik denk niet dat ik dat ga doen in plaats van ‘Ik denk niet dat ik dat ga doen,’ dacht hij. Oké, dat vraagt nog meer herschrijven, want er wordt best veel gedacht in mijn boek.

Of ik dus wel of niet een echte schrijfster ben, kan ik nog niet beantwoorden. Ik denk dat ik het oordeel daarover maar afwacht als jullie De Sleuteldrager hebben gelezen.

Volgende week: Redactie 2: Hoe voelt frustratie dan?